گره

"حمله ی واژه به فکِّ شاعر"
باز هم کار به دستم داده
باز امشب دلِ لولی وَشِ من
یادِ کولی گَریَش افتاده

گاه سِیری به گذشته دارد
گاه در حال و گَهی آینده
غوطه ور در سفری نامعلوم
گاه در هق هق و گاهی خنده

علتش چیست؟! نمی دانم من
ولی انگار کمی می دانم
مثلِ اینکه پیِ یک گمشده ام
که چنین کولی و سرگردانم

حالِ من، مثلِ دو خط شعرِ من است
گاهگاهی که تو را می جویم
فَعَلاتُن فَعَلُن وِردِ من است
بعد، آشفته شده می گویم

مُستَفعَلُ مُفتَعَلُن مُستَفعَلُن فَع
وزن دَرهَم شده و قافیه هم دَرهَم تر
حالِ من هم، زده رو دستِ دوتاشان امشب
چارپاره، شده نیمایی و صدپاره جگر

حضرتِ مولانا!
تو کجایی که ببینی باختم قافیه و مغلطه و وزن و ردیف و همه را!؟
شعرِ اوراقیِ بی قافیه و
نیمه موزونِ مرا
می برم سمتِ سپید
یا که نثر
اصلاً چرا این همه پیچ و تاب!؟
بذا قصه مو خودمونی تر بگم:
یکی بود که من بودم پر از گره
یکی نبود که تو بودی و تلخیِ یه خاطره
اومدی گره زدی پشتِ گره
از تو گره، از من گله
همه می گن قالیِ کاشون شدم با گره هات،
اما چه سود!؟
وقتی نیستی لااقل چلّه هامُ وا بکنی
بشینی کنارم و مَنُ تماشا بکنی

باز موزون شده این نثرِ مُطَنطَن انگار
باز شیرین شده تلخ نامه ام در ظاهر
باز یک کوله ی شعرِ ناتمام و همه درد
باز کوچیدنِ واژه ها ز فکِّ شاعر

 

شاعر: شهرام مؤدب