چند کوتاه1.

ای یگانه

یک جان، نه!

صد جان به قربانِت

بوته زارانِ سکوت

میهمانِ نگاهِ مهربارت،

-سیراب

سبز

سبزِ تجلّی-

در کوهسار دستانت

آرمیده است...

و من

با زنجیره ی آواز پرندگان و رقص پروانگان

رویاهایم را می بافم

اگر صدای خشکِ این کلاغ

از فرازِ سرم دور شود،

دور!...

2.

می خواهم آشپزی کنم!

ببینم، چه دارم؟:

واژگانی

از جنس سبزینه و نور،

کاسه ای احساس

از جنسِ بلور،

و دمِ عشق

که اندیشه ی سوزانم را

شعله ور می سازد!

حال، کمی حوصله می خواهد

تا اندوهی

-لاجرعه-

 سربکشد

روزِ خوشم را!

3.

آرام باش!

می خواهم پسرم را بیاموزانم

چگونه سنگ ، در قلاب بگذارد

نشانه بگیرد

و بیندازد!...

گفتم هیس!

می خواهم صدای شکستن را، بشنوم!

برخیز، پسرم!

آماده شو!

و تو ای خدای

قربانی بفرست

تا عیدمان باشد!

4.

دیگر نه گرگ می خوردمان

نه دزد می بردمان،

که امانت خدا را بدیشان واگذاشته

و سکوت پیشه کرده ایم

تا چندی در امان باشیم

در عزلت واره ی خویش

بی آنکه سرِ بریده ی شرافت را

دلی، نگران

نگاهی، خشمگین

و اشکی، چکیده باشد!

بی آنکه چشمی

فوّاره ی خون را

دیده باشد

بی آنکه گوشی

شکستنِ بغضِ هر روزه ی آن گلو را

شنیده باشد

و من

در میان اینهمه بیداد

تنها، نشسته ام

چونان سنگ پاره ای

به خاک افتاده  را

و بوسه ی خونینی را انتظار می کشم،

و فریادِ آخرین

در پرتابی ...

 دیرگاهی ست!!!