باران

باران که ببارد
هوا که شفاف‌تر شود
یاد تو می‌افتم؛
باران که بند بیاید
شبنمی روی پنجره‌ی
رو به آفتاب بنشیند
چشم‌ تو در خاطرم‌
نقش می‌بندد؛
خیسی هوای بعد باران،
کوچه‌ای خلوت،
بوته‌ی یاس آویز شده
از دیوار گلی
آغوش تو را می‌ماند؛
ابر که کنار برود
عبورِ پرتوِ آفتاب از
بلورهای معلقِ باران
نگاهِ زیبای
هفت‌رنگِ تو را می‌نگارد
خودت که باشی،
دیگر نیازی به
روزهای بارانی نیست.