مادر

درود بر جناب سالوند

با احترام به سروده ی شما در باب واژه ی مقدس مادر
نکاتی در نظر این کمترین آمد که خدمتتان عرض می کنم

در بیت اول
مادرم بعد تو (ما) زنده بمانیم ، که چه؟
مرکب زندگی خود بدوانیم ، که چه ؟
"ما" برای رعایت وزن آمده و ضعف تالیف دارد
وقتی ضمیر متصل به بمان اورده اید

در بیت دوم
با تو ما معنی اندوه نمی دانستیم
حال ما (قصه) جانسوز زمانیم ، که چه ؟
"قصه" ایراد نگارش دارد (به نظرم "قصه ی" صحیح باشد

در بیت سوم
شب ظلمانی ما بود زشمعت روشن
ز فراقت همه شب روضه بخوانیم ، که چه ؟
محتوا و مقصود شاعر از این بیت و بقیه ابیات مشخص نیست
که الان به خاطر مادر ناراحت است یا نه؟
می خواهد عذادار باشد یا نه؟
اگر هست یا تعریف می کند چرا پشیمان است؟؟؟

شاید منظور شاعر این باشد که ما مرده پرستیم و یا . . .
اما در رساندن محتوا در رعایت وزن دچار مشکل شده است

امید که جسارت بنده رو ببخشید

پایدار باشید

درود برادر بزرگوارم
مادرانه بسیار دلنشین و پر سوزی بود
خدا رحمت کند مادر شما و تمام مادران آسمانی
اما در مورد شعر:

وزن شعرتان فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن هست که در رکن اول با استفاده از اختیار فعلاتن تبدیل به فاعلاتن شده بر برخی مصرع ها
از نظر وزنی کاملا سالم است شعرتان و هیچ ایرادی ندارد

اما در مورد صحبت یکی از عزیزان که فرموده بودند آوردن «ما» ضعف تالیف است باید عرض کنم به این اتفاق حشو میگویند، ضعف تالیف مقوله ای جداست و همانگونه که میدانید حشو هم دسته بندی دارد از ملیح تا قبیح
اگر برای تاکید آورده شود ایرادی ندارد

درود بر شما و خسته نباشید