آی اِی مهـنـــــدسیُِ تـــــو رایــــــــانـه
ایـن شــاعـری رواست به تو یا نــِه
تــــا کی چنین ز خویش گریــــزانی
تـــــــا کی ز خود فــراری و بیــــگانه
قدری به فکر شعروغزل هم باش
یک دم رهــا ز گــــردش ســــامـــانه
تا ســــیم ارتبـــاط بدسـت توســـت
کی میــــرسی به ســـاغر و پیــمانه
افتــــــاده ای بـــــــه دام فـن آواری*
بگـــــــــذر ز دام ،از پی ایـــــــن دانه
با پیچومهره سـاز تو ناکوک است
دم ســــاز شــــو بـه این دل دیوانه
همســـاز توست بلبــل هر بسـتان
هم رقص توست هر گل و پروانه
از میـــز و چـای ســـــرد بکن دل را
می در ســــبو بریــــز به میـــــخانه
آی اِی مهنـــــدسیُِ تـــــو رایـــــــــانه
از پیـــــــله ســـــر بــــرآر صــــبورانه
چــون مهــــره ای پیــاده و حیرانی
در دست توست مهره ی شاهانه
تا کی به خویش پشت کنی شاعر!
شــــاعر بایســت قــــاطع و مردانه
کرمان -1387
*فن آواری کنایه از فناوری است
زیبا و جالب بود