گُذرِم اوْفتا، وِ کوْه وْ کَمَر
بُری گُنج دیی یِم، رنج شو بی ثمر
کندویی داشتِن، دِ شیشِ مَغار
پازِه نِه مِی رَت، دِش مِیْفتا وِ هار
گُنجیا نِگَهبوْ، دِ دَرِ کندو
گِرد وْ گوش مِی دَن، کسی نِزیْک نوُوْ
گُنجیا کارِگر، دِ حالِ پرواز
وِ عشقِ گُلیا، وا رقص وْ آواز
وا نرمی پاشوْن، مِی نْیان ریی گلیا
نازشوْ مِی کِردِن، وا نوْکِ بالیا
شهد جمع مِی کِردِن، سی زِمِسوْن شوْ
دِ دَس رنج خوْشوْ، بِیْن وِ بَچوْن شوْ
گلیا همه مَس، چِنِیْ خِراوْوِن
مِیْلَن تا گُنجیا، خِیْن جوْنشوْ بوْرَن
گُنجیا یِه کارِن، مِی کَن پنهوْنی
سِی گلیا مِی کَن، گرده افشونی
بِده بِسوْنِی، وا گُلیا دارَن
دشمنی به جز، آیِمیا نارَن
گُنج وْ گل، دِ یِک سپاسگزارِن
دِ نسلِ آیِم، هر دِک، بیزارِن
یِه لحظه گوْتِم: بچه کوْوِرِم
رَش پیا کِنِم، زِیْمِش بوْوِرِم
عسلِن بوْرِم، سی کُریا لَرِم
تا دَ کیلویی، هشتا نَخَرِم
یَکی دِ گُنجیا، دِ دیْر مِنِن دیی
جمع بِیْن وِ دوْرِم، بی وِ تَپ وْ دیی
گوْتِم: چِه توْنَه؟ مِه شیْت وْ شَلِم
خیال کِردِیْتَه، دُزِ عَسَلِم؟
هَوار دِ دَستوْ، اَموْ اِیْ مَردِم!
وِ شاه محمد، مِه کوْه نَوَردِم!؟
عسلِ کوْهی، وِم نِه مِی سازه
ذَرِه بوْهوْرِم، در قوْرِم وازَه
گوْت: دَ خوْتِن نَزِه، وِ میش مُرده ایی
بشر؛ وا دُزِی مِی کِید، زِنه ایی
دنیا دِرِمِس، وا کاریا گَن توْ
تُف دِ کِردار وْ ایی نوْم وْ ننگ توْ
دَس وِرداریْتوْ، دِ ایی حِرفه توْ
نوْن حلال بِیْت وِ، زن وْ بچه توْ
آوْوْ وْ آسمونِن، خِراوْ کِردِیتَه
کوْه وْ جنگَلِن، همه هَردِیتَه
وِرِیْس فِرار کوْ، دِت مُکَدَرِیم
مِی های وا نیش مُوْ، پوسِت بَدِرِیم؟
ادعا مِی کِید، شما بشرید
اما دِ عمل شما، خرتِرید
گوْتِم: مریضیم، دردِت وِ جوْنِم
دِ ظاهِر راس وْ کَجه سِخوْنِم!
بِیْل تا مِه روْوِم، مِه غِلط کِردْمَه
مرگ؛ چی توبه گرگ، درموْنِ دردمَه!؟
ترجمه فارسی
گذرم افتاد به کوه و کمر
دسته ایی زنبور دیدم، کارشون بی ثمر
کندویی داشتند، در صخره های بدون دسترس
پازن(بزِ کوهی) نمی رفت، ازش سقوط می کرد
زنبورهای نگهبان، در ورودی کندو
حواسشون جمع بود، کسی نزدیک نشه
زنبورهای کارگر، درحال پرواز
به عشقِ گلها، با رقص و آواز
با نرمی پایشان را، می گذاشتند روی گلها
نازشون می کردند، با نوک بالها
شهد جمع می کردند، واسه زمستان شان
از دسترنج خودشان، بِدن به بچه هاشون
گلها همه مست، آن چنان خرابند
میگذارند زنبورها، خونِ جانشان را ببرند
زنبورها یک کار، را میکنند پنهانی
واسه گلها میکنند، گرده افشانی
بده بستانی، با گلها دارند
دشمنی به جز آدم ها ندارند
زنبور و گل، از هم سپاسگزارند
از نسلِ آدم هر دو بیزارند
یک لحظه گفتم: بچه کبیر کوه ام
راهش را پیدا کنم، عسلش را بردارم
عسل را ببرم، برای پسران لاغرم
تا دیگه کیلویی، هشتاد نخرم
یکی از زنبورها، از دور منو دید
دور جمع شدند، دورم مثلِ دود سیاه شد
گفتم: چیه؟ من گیج و لنگم
خیال کرده اید، دزد عسلم؟
هَوار از دستتون، امان ای مردم!
به (امام زاده) شاه محمد، من کوه نوردم
عسلِ کوهی، به من نمی سازه
یه ذره بخورم، درِ قبرم بازه(می میرم)
گفت: دیگه خودت رو نزن به موش مردگی
بشر؛ با دزدی می کنید، زندگی
دنیا نابود شد، با کارهای بدتون
تف به کردار و نام ننگ تون
دست بردارید، از این حرفه تون
نونِ حلال بدید به، زن و بچه تون
آب و آسمون را، خراب کرده اید
کوه و جنگل را، همه خورده اید
پاشو فرارکن، ازت مُکدریم
میخوای با نیش مان، پوستت را پاره کنیم
ادعا می کنید، شما بشرید
اما درعمل، شما خرترید
گفتم: مریضیم، دردت به جونم
در ظاهر راستم و کجه استخوانم!
بذارمن برم، من غلط کردم
مرگ؛ مثلِ توبه گرگ، درمانِ دردمه!؟
بسیار زیبا و مبین مشگلات جامعه بود