فصل بی اختناق

 

گاهبار آبگونه ی  خورشید، با کمی اتفاق می آیی
 در شب بی ستاره رفتی و... در هوای محاق می آیی...
گزمه ها و یساولان غروب، برگریزان کلبه ی شعر
بیتها را بپوش که گرم شویم، در دم احتراق می آیی...
هر زمستان ضیافت توست، اندکی با من حرف بزن
با شروع بهار رفتی و،... فصل بی اختناق می آیی...
بر لبانت همیشه لبخندیست، آتشین و ساده و سرخ
چشمکی بی بهانه  میزنی و با نگاهی براق می آیی
چادر کوچهای پی در پی، پیله بسته ست به تنت
از هوای دشت میبری و  در فضای اتاق می آیی
مینشینی که پنجره را  به سرودی  سترگ، بگشایی
آه، بی خداحافظی رفتی،..... با تب اشتیاق می آیی!

.