نیلوفرانه

به لجه های آبی نیلوفرانه ی ماه
شراب موحش عزلتتنیده ی شنزار
در استوانه ی سفالگون شب دمید
عصیر تابش فیروزه فامی دوار

خطوط مصلح محرابهای خاکستر
فتوح معبد گمنام بعدهای نهان
ترانه ی گداخته ی آبنوسهای عمود
به دست سپید دیوبار فصل خزان

بخوان مرا قناری یشمین که توراست
صدایی غنودن ابریشمین موج آتشناک
بخوان مرا، بخوان! نوای تو زیباست
به ترجمان سازهای آرمیده در دل خاک

چکیده باله های قاصدکان عطرافشان
به جنگل مدهوش آیه آیه زیستن از نو
و زردحصارهای نمور، دوباره میشکند
فرازهای حضور او، بهانه او، بهار او

چنان تبسم قلیایی کوههایی دریغ
و التهاب مه اندود ییلاقهای خموش
طلوع صبحدمان شیرناک سحر
و آرشه ی ارغوانهای نرم آواپوش

همیشه او، همان او، شهیق غزاله ی باران
کویر او، اقیانوس او، بغض رعد از او
آفتابشار رواقهای رمزناک از اوست
همیشه سوگ بود، سوگ ماند بعد از او

شکوفه ی نارس یخ می سراید آه
به سوی ملامت برفزارهای  عبوس
ز شانه های گرم مهرماه  شراب
غروب دشتهای بلوطی کابوس
.
.
.

تو حجم گمشده ی محو آسمانهایی
شبیه شورش مدفون کلاغزار کبود
عبور سیاهپوش رویایی دریاست
و موجهای خروشان شبیه خوانی رود

به نام گیسوان تو کوچید، هر که کوچیده
به نام تو بتکده های خمود میسازند
هزار سال از ازل، ماندگار این آواز
هنوز در تن ابرناک چهارفصل پروازند