قدیم

در کلاس درس ارام و ندیم
فکر می کردم به شب های قدیم
ان قدیمی که همه لبخند ها
بود بر لب های ما چون قند ها
شاد بودیم و ز دنیایی رها
مانعی بین من و ما و جفا
بلبلانی در پی گل بوده ایم
لیک اکنون خار را بگزیده ایم
دست در دستان یکدیگر کنیم
صوت پای اب ابی تر کنیم
از دورویی و حقارت بگذریم
در خوشی های مخاطب بنگریم
حرف را با نیشتر گفتن خطاست
این دوریی ها وفا نبو‌َد جفاست
دوستی هامان مجازی گشته اند
عشق هامان همچو بازی گشته اند
عاشقان در شهر های دیگرند
عشق ها شان رهنما و رهبرند
پاک همچون اب باران اب رود
دوستی هاشان فرازی بی فرود
عاشقان الگوی اخلاق حسن
عاشقان گل ها ی بی خار چمن
سعی دارم عاشقی باشم درست
چونکه از گلدان خالی گل نرست
عاشقی باش و ز پاکیت جهان
پاک گردد از بد و خار و خسان