قافله سالار

سلام جناب مزینانی بزرگوار

سپاس از اندیشه و احساس زلال شما
به پاسِ شعر ارزشمندتان، مطلبی را درخصوص حضرت زینب(س) در گزینه‌ی نقد ارائه می‌کنم:

امام سجاد (ع) می‌فرمايد: در روز عاشورا، وقتی پدرم را کشته و به خون آغشته ديدم و مشاهده کردم که فرزندان آن حضرت با برادران و عموهای خود به شهادت رسيده اند و از سوی ديگر زنان و خواهران را مانند اسيران روم و ترک مشاهده کردم، فوق العاده نگران و ناراحت شدم. سينه‌ام تنگی کرد و نزديک بود که روح از بدنم جدا شود. همين که عمه‌ام زينب مرا بدين حال ديد، گفت: «ای يادگار جد و پدر و برادرانم! تو را چه شده است؟ می‌بينم که نزديک است قالب تهی کنی! از مشاهده‌ی این منظره‌ی دلخراش، بیتابی مکن. به خدا قسم اين (شهادت) عهدی است که خدا با جد و پدرت کرده است. خدا از مردمی که ستمکاران آنان را نمی‌شناسد؛ ولی، در آسمانها معروف هستند، تعهد گرفته است که ايشان اين اعضای پاره پاره و جسدهای غرقه به خون را به خاک بسپارند. در اين سرزمين برای قبر پدرت بيرقی برافرازند که اثر آن از بين نخواهد رفت و به آمد و رفت و شب و روزها محو نخواهد شد. پيشوايان و رهبران کفر و پيروان گمراه آنان، برای از بين بردن آن قبر فعاليت‌ها می‌کنند؛ امّا، تلاش آنها جز بر عظمت آن قبر نخواهد افزود.»[1] .

پی نوشتها :
[1] ره توشه راهيان نور، ص 263.
منبع : دويست داستان از فضايل، مصايب و کرامات حضرت زينب؛ عباس عزيزی.

برداشت از سایت عاشورا؛ با اندکی تلخیص و ویرایش.