می افتی

گاه از چشمِ کسی ناگهان می افتی
مثلِ یک قهوه ی سرد از دهان می افتی

عینکِ خوش بینی می زنی بر چشمت
در خُمِ شیره ای از همدان می افتی

شیره ی عشقش را به سَرَت می مالی
می روی سویش باز؛ همچنان می افتی

از ترحم گاهی یک دو بوسه صدقه
مثلِ آن کودکِ کار، یادِ نان می افتی

خسته از نغمه ی او، رو به آوای اذان
عاقبت هم تو از این، هم از آن می افتی

شاعر: شهرام مؤدب