سرای عشق ابوالفضل

بگو به هر که دلش شور و ماتمی دارد
سرای عشق ابوالفضل، عالمی دارد
سری که عاشق شیداست، لحظه­ های خیال
به شوق وصل تو، شورِ دمادمی دارد
به روی چهره­ی گل، اشک شوق می­ ریزد
گل است چهره­ ی دلداده، شبنمی دارد
به نامت آن که دلش با صفاست، مأنوس است
صفا کند که وفادار همدمی دارد
دلم اگر ز تو گردد جدا، خدا نکند

درون باغ صفا هم جهنّمی دارد
دلم به مهر تو شاد است و کربلا خواهد
از این که دورم از آن آستان، غمی دارد
دلم زیارت مولا حسین می­ طلبد
همان حرم که چو عبّاس، مَحرمی دارد
شنیده ­ام که دو دستِ بُریده­ ات، هر یک
برای هر غم و هر درد، مرهمی دارد
ز بی­کرانیِ دریا به جانِ شبنم ریز
هزار موج تویی. شبنمی، نمی، ­دارد
دوباره یاد شما می­کند دل تنگم
خوشا به حال دلی که مُحرّمی دارد
کمی ز لطف تو گفتم. به لطف خود بپذیر
سخن، زیاد و ، غزل فرصت کمی دارد.