رو به رو

نشستم رو به این آیینه تنها 
نگاهم می کنه از رو نمی رم
به سر تا پای این مرد غریبه 
به چشمای ضعیف و دست پیرم
همش می ترسم از این که نبینه 
من و تو خواب و رویای محالش
همش خیره ام به لبهای لهیده اش
به دندونای بی زورِ و خرابش
یه روزی توی این آیینه من بود 
منی که آسمون و جاده می دید
منی که شکل یه آغوش می شد
تموم دخترا رو ساده می دید
علی رفیعی وردنجانی