خلوت

اگر سر و ته همینم
آه خسته از اینم
باید یک گوشه نشینم
در خلوت
در سکوت مطلق به وسعت تنهایی خود بیاندیشم
آن گاه بمیرم
* تا باز پس از مرگ آرام نگیرم *
از ترس
زیبایی من پایان گیرد
لعنت به خلوت
خاکستر شدن فرصت
افسوس
نتوانستم
در جمع بگویم
می خواهم خوشبوترین گل را ببویم
مردم ، من خجل را در تنهایی ام
به اسارت بردند
تا زمزمه کنم :
اگر سر و ته همینم
آه خسته از اینم
باید یک گوشه نشینم
تا در خلوت به اجبار خویش
بمیرم
تا باز پس از مرگ
آرام نگیرم . .  .

* ملهم از قسمتی از شعر پاییز ( نصرت رحمانی)