دست مریزاد!

روحم شده آزاد، ولی دست مریزاد!
بر آنکه مرا کُشت، پس از آنکه مرا زاد

از برقِ نگاهش متولد شدم اول
آخر، همه هستیِ مرا باد فنا داد

چون دخترکی در هوسِ بازیِ با خاک
دنبالِ پدر، بی خبر از سنتِ اجداد

رفتم که شَوَم شاد و ندانستم از اینکه
خواهد که کُنَد زنده به گور این پدر، اولاد

ای کاش! فقط جسمِ منِ دلشده می کُشت
کُشت از عطش احساسِ مرا نیمه ی مرداد

شاید که مقصر، دل و چشمانِ خودم بود
چون طاهرم از دستِ دل و دیده به فریاد

یا شاید از اقبال بَدم بود که آن روز
بر کوچه ی تنگش، گذرِ ننگِ من افتاد

سرسام گرفتم من از این شاید و شاید
ای داد از این شاید و اما و اگر، داد!

"شهرام"! گذر کن تو از این خاطره، شاید
هر بار، بغل می کند او یک دو سه نوزاد

شاعر: شهرام مؤدب