پالان

اندیشه ما.به جهل پالان زده اند
زنجیربه دست و پای یاران زده اند
فریاد شکسته در گلو.همدم بغض
افسار ستم بر لب ودندان زده اند
گل خوار شود به خنده خار به خاک
از ساقه گل ستون سربداران زده اند
خشکیده لب رود..به دریا نبود امیدی
جمعی به بیابان ز پی دعای باران زده اند
بر شانه هر اسب به جز پالان نیست
صد طوق طلا به سینه پوچ حماران زده اند
گل هیزم اتش شده در خانه هر زاغ و زغن
صد قفل به باغ بی برگ و گلستان زده اند
شرم است سکوت ما به بیداد خزان
وقتی که شرر به جان ایران زده اند