شکوِه

آن یکی در خلوتِ شب های سرد
همنشینش شد پُکِ سیگار و درد

دیگری، گوساله سازِ سامری
من زدم در خطِ شعر و شاعری

با زبانِ شعر می گویم سخن
لابلای واژه ها، غم های من

تا که دردم را تو تنها نشنوی
بلکه دنیا بشنود این مثنوی

در تمنایِ سرابت کم کَمَک
من شدم تشنه، تو شوراب و نمک

نم نمک، غرقِ خودت کردی مرا
در دلِ امواجِ دل، بردی مرا

دل به دریایت زدم مستِ عبور
جرعه ها نوشیدم از آن آبِ شور

تشنگی چون آتشی زد بر جگر
مانْد از او یک تلِّ خاکستر اثر

تا که دیدی آن تمنای مرا
ساز کردی ضربه ها با حربه ها

چون خریدارت شدم دیوانه وار
عشقِ خود یکباره کردی احتکار

هر رقَم آزردگی دارد جهان
کاشتی در باغِ قلبم بی امان

با رقیبانم شدی یار و رفیق
در دلم خنجر فرو کردی عمیق

آخر از دریایِ عشقت کَنده دل
چون نهنگی خوش نشستم من به گِل

بشنو اما موطنِ غربت صفت
پُر تلاطم وسعتِ بی معرفت!

من اگر چه نیمه جانم، عاقبت
سینه خیزان می روم از ساحلت

می روم از دورها هم دورتر
گویی از اول نبود از من اثر

خاطرت از خاطرم خط می زنم
رو به سقفِ لاجوردی می کنم

ای خدا! دیدی دل من را شکست؟!
خود بده حقش، به حقِ هر چه هست!

هر چه می گویم که این و آن کنم
از توانِ ناتوان، دَم می زنم

شکوِه ها از سینه ی پُر دردم است
هرگز اما برندارم از تو دست

ابری و محتاجِ باریدن، دلم
تشنه چون دفتر، به خونِ یک قلم

دیگر اما در سکوتِ روزه ام
مریمی در روزه ی هر روزه ام

تا نیازارم تو را با گفتنم
هستی اما تا همیشه موطنم

شاعر: شهرام مؤدب