«بوتۂ سرگردان ... »

🌵🌱🌵🌱🌵🍃🍂🍃
«بوتۂ سرگردان ... »
در بیابان ، بوتۂ خاری دوان
باد می زَد،زیرِ پایش همچنان
می کِشاندَش باد،هر سویی که خواست
بوته سرگردان به باد و بی خواص
چونکه پُرسید، بوته ای پا در زمین
این چه وضعیت ،تو داری در زَمین
گفت ،منهم یک زمان محکم به خاک
باد را جرعت نبود بَر ریشه چاک
عاقبت بی آبیم اینطور خواست 
وَز نوای باد ، بُن و ریشم به خواست
من شُدم آوارۂ دَشت و دَمَن
نیست سرایم سبزی و فکرِ چمن
پس مَباش،مغرور بر این خاکِ پاک
عاقِبت وقتش رِسد ، اُفتی به خاک
چونکه اُفتی ، باد هرجا می بَرد
ریشه ها و شاخه هایت می دَرَد
پس دِگر مغروریت ، از آن چیست
وقتِ تو هم می رسد ، آن دور نیست
بوته اُفتاد در میانِ فکرِ خویش
تا که آن وقت کی رِسَد، بَر مُلکِ خویش
سروده:کَفا«علیرضا کیوانلو»