نقشینۂ سخن

👂✨👄✨👂✨👄
«نقشینۂ سخن...»
من آمده ام کلام عشق ساز کنم 
قالیچۂ اندیشه بَرت باز کنم
هر نقشِ کلام،چو تار و پود می ماند
تارهای بهم گِره شده،ساز کنم
تا حُبِ کلام،به رو نشیند زِ سخن
صُحبت زِ بزرگانِ ادب باز کنم 
اندیشۂ ناب گره به کردار نِکوست
با هر گره ای بُن کلام ساز کنم
پرهیز کنم ، گره نَگیرد کوری
با نَظم و نظام،مُلکِ گِره ساز کنم
شیرازۂ فارسی و ادب پُر زِ نُقوش
نَقشینه تُرنجِ هر کلام باز کُنم
آدابِ سُخَن کَمی ولی پُر مَعنا
مَعنایِ وجود به نامِ حق باز کُنم
مَعنا نَشود مَگر سُخَندانَش او
یکتای وجود،کلام زِ تو ساز کنم
نَقشینه اگر به روی قالیچه نِکوست
ابریشمِ ناب پُر از گِره ساز کنم
ای آنکه قلم،بَرت، پُر از اندیشه
استادِ سُخَن ، تبادُل آغاز کنم
اندیشه بگیرم زِ بَرِ استادان
اندیشۂ خود هدیه،تمام باز کنم
تا اینکه بسازیم کلامی بَرتَر
بالی زِ تو گیرم،که پرواز کُنم 
اندیشه ، تبادل من و تو باهم 
با تو سفرِ ادب سر آغاز کنم
سروده:کَفا«علیرضا کیوانلو»