هواپیما

به فرودگاهِ حرفهایم بیا
آسمان دلم مه آلود است
اما
تو بیا و باور کن، ماه
جایی پشت همین ابرها
خورشید را انتظار می کشد.
دوستت دارم های مرده ام
در رگهای این دفتر جاری ست.
زندگی، همینجا
پشت دیوارهای خسته است
پشتِ من
لبخندهای کهنه ای نشسته است.
دختری اینجاست
که حرفهای جهان شمولش را از یاد برده.
راستی دنیا
تو را کجای این زمین بلعیده؟
و "جاذبه" تا کی
مرا از تو دور خواهد کرد؟
هواپیمایی خسته ام.
آسمانم مه آلود
به این حوالی اگر آمدی
خورشید را بیدار کن
کلیدش
سمتِ چپِ سینه ات
در خودش فرو رفته.