مَحزون

محــزون

محـزون ! غـزلی بـَهر دلت ســاز مـَکُن
کلک افتاد دِگـر خواهش اِعجـاز مَـکن

تـو که عمری ز سر عشق غـزل ها خواندی
نوبت خود شده و درد دل آغــاز مـکن

\"هیچکس ای گلِ من محرمِ اسرار تو نیست
در گنجینه به هر ناکس و کس باز مکن\"

آنـکه از خویش به خود دوستَرَش می خواندی
غـزلی سوخته شـد ، قافیـه پرداز مـکن

هر کسی شعر تو را خواند گَزنـدی زد و رفـت
خواهش از شعـر و غـزل با دل غمّاز مـکن

مردم شهر تو را سنگ فراوان زده اند
شِکوِه از طایفه ی مست و دغلبـاز مـکن

دل دیوانه و شیدایی تو رفته بـه باد
ساز دل را بشـکن چـاره زِ طنـاز مکـن

محزون ! بنشین شعر مخوان قصه مگو ...
قفل اسرار فرو خورده ی خــود باز مکـن

دفتـر شعـر گشودی و نشـد شعـر تو کـوک
قلم افتـاد دگـر خواهـش اِعـجاز مکـن

داریـــوش عـــرفانی \"محــزون\"