نیست روزی که من از یاد توغافل بشوم

نیست روزی که من از یادِ توغافل بشوم
دست از این میکده بردارم و عاقل بشوم
در بیابانِ عدم ذکرِ لبانم این است
کی شود تا به لب سرخِ تو نائل بشوم
روحَم و در پیِ سر نَشتَرِ عشق آمده ام
خاکم و تشنه که از شبنم تو ، گِل بشوم
در ازل پرتوِ حُسنِ تو مرا آتش زد
عینِ آتش شده ام تا ز تو حاصل بشوم
همچو ققنوس بسوزم اگر از بی کسی ام
بار دیگر به خود از عشقِ تو نازل بشوم
از ازل تا به ابد در پی دیدار تو ام
کی شود تا به تاماشای تو قابل بشوم

م مهر پرور