اقبال

‌

دیدم از چاک گریبانش صفای سینه را
گفتمش خوش گو دوگو آیینه را
زاهد صدساله گربیند دوچشم مست او
رهن می بگذارد از جان خرقه پشمینه را
از افق خورشید سر زد یاکه در گلزارجان
آن سهی بالا نمایداز گریبان سینه را
تا نیابد مدعی ازکان مهرش گوهری 
افعی زلفش دفین بنموده آن گنجینه را
تانمایی تازه وتر بوستان معرفت
صافی اندر جام کن یعنی می دیرینه را
تاسُراید مرغ وحدت کن برون ازباغ دل
زاغ عُجب ونخوت وکبروغروروکینه را
تاکشدازمشرق اقبال سر صبح وصال 
قدر دانی کن ذکاوت هرشب آدینه را