زبان

اسب سکوتم می زند خود را به هر سو وحشیانه
تا بشکند یک عمر خاموشی، به نجوای ترانه

اما سرِ یاری ندارد این زبان بی زبانم
بشکن زبان؛ لب تر کن این دل آتشی شد پر زبانه

شیرین زبان! شیوا بیان، شیون کشان، شعری بخوان ناب
شاید سبک گردد دل طوفانی ام با این بهانه

سخت است بار این همه آوار غم بر سینه ی من
انگار سنگینی کوهی روی دوش موریانه

هرگز تماشا کرده ای درد درون سینه ام را؟!
یا لااقل درد دلش یک دَم شنیدی صادقانه؟!

شاید غزل گوی مجالس گشته و با خوش زبانی
دردم تو پنهان کرده ای از چشم مَردم، جاهلانه

اقرار کن؛ پیداست از عمق سکوتت این دسیسه
زیر سر تو دشمن جان است اما دوستانه

که می کِشند آه دل، این مردمان عقل در چشم
در حسرت این صورت سرخم به سیلی زمانه

در حسرت "شهرام" خوش باشید و در خود غوطه ور چون
کبکی که با سر در دل برف توهّم کرده لانه

 

شهرام مودب