بغض تلخ

دلـم گـره زده ی زلف یار دل سنگ است

برای دیدن رویش چو غنچه دل تنگ است

امان که بُرقع نیانداخت ماه شیـدِ سپهر

که با وجود حجابش به عالمی رنگ است

اگـرچـه روی ، پریـچهـرگان عیـان نکننـد

به عکسِ روی تو عالم همیشه در جنگ است

تنم بخستم و توش و توان ز کف دادم

نظر بسوی ضعیفان فکندنش ننگ است

چو شَیب آمد و کم کم برفت عهد شباب

فراز عمر بشد در نشیب و پـا لنگ است

چـراغ زندگـی ام رو به خامُـشی بنهـاد

هنوز بغضِ گلویم به گردنم چنگ است