سجده

یک سجده دگر باقی ماندست ز پیشانی

تا خنده زنم شاید بر حال پریشانی

چون شمع ز شب سوزی بر پای رساندم سر

در راه چکید اشکی با جلوه ی نورانی

ترسم که شوم مدفون در زیر غبار اینجا

بنشست به ما از بس این گرد ِ پشیمانی

بر خاک رهش سر را انداخته ام اینجا

سامان شده بود، اینک ، شد بی سر و سامانی

با دغدغه ی لذت ، گشتیم در این سودا

صد جهد نمودیم و بی بهره چو دندانی

مفتون خم زلفش ماندست خیال اینجا

محصول از این سودا، دستیست به دامانی

از بار بلا پشتم خم گشته و شد سجده

بر پشت ، بلا ماند و شد سجده ی طولانی

سودا به کناری زن ، بر جلوه چو آیینه

آیینه نمی خواهد زنگار به دربانی

خاکی شده دل از این بر خاک نشستن ها

مجنونی ما حیران ، کردست بیابانی

هر آینه معماری ، در کار خرابی ها

یکبار مرمت کن با صنعت ویرانی

از حال رضا گفتی من هیچ نمیدانم

میدانی و میدانم ، میدانم و میدانی