امیدواری خوبه
یه تیکه از ترانه طولانی نانحس استاد آذر:
کی بیشتر از زندگی خسته است ... کی خسته و کمرنگ و دلگیره؟
هر کی به امید نبودن موند ... تو ابتدایِ جاده میمیره
چشم و امیدِ من نبودِ من ... بودن به سبک آدمی مُرده
بودن به شکل تو، به شکل من ... سَرخوردگی هایِ دو سَر خورده
آشوبِ آشوبم از این پاییز ... رَج می زنم تکلیف دنیامو
من سیزده روزه که آبانم ... برگا قلم کردند پاهامو
فالِ مبارک اونورِ میله ست ... یه مرغِ عشقِ عشقِ شیرازم
قرعه به نامِ فالِ بد افتاد ... گفته سرآخر دستو می بازم
تعبیر تلخی داره این خوابا ... من خواب میدیدم عروسیتو
زیرِ لباسِ تورِ ِتنهاییت ... من خواب دیدم دست بوسیتو
رخت و لباسم عین بدبختیم ... فردا هم عین سگ تماشایی
تو خوابِ دیشب خوابِ فردا بود ... دیگه چه رخت و بخت و فردایی
من میشناسم بوی موهاتو ... من مسخِ این جوگندمی بودم
بازم بگو خانمِ فرمانده ... من قتل عامِ چندمی بودم؟
حالا اگه افتادم از اسبم ... مات از رُخت حیرونِ حیرونم
تا آخرین سرباز می جنگم ... من قول دادم مُرده میمونم
من قول دادم تویِ این وحشت ... هم سنگرِ بازَندگی باشم
تو گیر و دارِ دار و درگیری ... روی تمیز زندگی باشم
دنیای بعدی روبروی تو ... می جنگم و بازم گلاویزم
ایندفعه جای نور تو رگهام ... از ماده ی تاریک می ریزم
من اهل دنیای پس از اینم ... مرگ اتفاقِ حتمی مَن هاست
این زندگی با مرگ تکمیله ... آدم نَمیره بیشتر تنهاست