خیا لات و محالات و فسون نیست

نمی گنجد کسی  در باور من
به جز معشوق  زیبا منظر  من
چه گویم تا نباشد  ناسپاسی
 چه سازم تا بماند  محورمن
 نخواندم  غیر اشعار سزا وا ر
 سزاوارست باشد دربر من
  چرا باید  بسوزد دفتری  را
  که  باشد هر خطش یا د آور من
به لطف و مهر، در کوران پاییز
شکوفه می هد  شعر تر  من
  اگر آغوش نگشاید  محبت
  همیشه بسته  باشد  بستر من
  تمام آرزو هایم همین است
   که هستی سوز باشد ساغر من
   گل تو حید را در مشرکستان
    نمی بیند نگاه  کافر  من
 خیا لا ت و محالات و فسون نیست
 تمام  قصه ها ی  در سر من
 هزاران سال دیگر گر بخوانی
  ندارد  حرف  کهنه  دفتر من
  گل عشق است و لبخند  رضایت
   سرِ بازی  ندارد  همسر من
  اگر  عاشق   شدی  باید  بدانی
  به  فرهنگ است   فتح سنگر من
   محبت مظهر و آیین  عشق است
 تب  ویران ندارد  لشکر من