دکلمه جان و دل

صدای خنده های تو سکوت مطلق منه
هوای پاکیه چشات زخم زبونی میزنه
نبودنت عادتیه توی هوای بی کسی
چه عادت بدی شده گریه های یواشکی

من از سر سادگیام چه دنیایی ساخته بودم
دروغ لحظه های تو خرابه شد روی دلم
تو باز دوباره بارون و هوای عشق و عاشقی
از اولین کلام تو فهمیدم که میخوای بری

نبودنت چه بغضیه قاتل لحظه هام شده
خدا نمیگذره گلم از دلی که تباه شده
به جرم زخم درد تو ، تو سینه قلبی ندارم
 این زخم دلتنگیه که بد بیاری بد میارم

برو به اه دل قسم به تنهایه بی کسم
به اشک پاک مادرم به این داغ روی دلم
به پاکی نام خدا به حرفای پشت سرم
اگه حتی پشیمونی بازم ازت نمیگذرم
 
برو چه دل ربودنی این قصاص جون منه
پس کوچه ها و خاطره طناب و دارم میزنه
به حرمت بارونی که زد روی چتر زندگی
ندارم هیچ ادعایی بخوای بمون یا که بری

توبه از این خواستنی که دلیل بغض من شده
عذاب این فاصله ها هم زاد جون و دل  شده
توبه گرک نبودنه چیزی به اسم مرگ گلم
 اگرچه دل خونه ولی اختیار من میمیرم