معصیتِ عشق

به نام حق/
سلام بر سینای عزیز دللللللللللل
همه ی غزل هایی که از شما خواندم همه درعین سادگی دراوج زیبایی هستند و این هنر یک شاعر است که به دور از تکلف و تصنع زیبایی و بدعت خلق کند...

طبق معمول غزل زیبایی خواندم به دور از هرگونه پرگویی و ابطال ...
احسنت بر شما

قسمت بعدی که در اشعار شما قابل لمس است مطلع هایی است که همیشه خوش نشسته و گام مهمی درهمراه کردن خواننده باخود برداشته است.
کاش میشد که پناهم باشی/دائما پیش نگاهم باشی
**************************************
بیت دوم بیت زیباییست(جای خورشید،تو با شمس رخت/روشنی بخش پگاهم باشی)

مراعات نظیر زیبایی ساخته اید که به خوبی حس مورد نظر را درخواننده ایجاد میکند،فقط همانطور که دوستان اشاره کردند کمی شمس و خورشید در یک بیت و استفاده از کلمات مترداف در دو قسم مجزا کمی از زیبایی بیت کاسته،البته باز هم هرطور صلاح میدانید سینا جان
از بیت دوم به بعد همانطور که از شما انتظار می رود و در تمام آثارتان میشود به آن رسید،توضیح دادن هایی است به دور ازابطال بیهوده که به وسیله ی ارتباطات افقی بسیار منسجم رقم خورده.درجای دیگری هم خدمتتان گفته بودم که در این مقوله استادهستید؛حال اگر ارتباطات افقی مناسب باشند آنوقت خود به خود ذهن شاعر ارتباطات عموی را هم می سازد که مسلما به ذهن خواننده هم القا میشود.
یکی دیگر از ویژگی هایی که در این شعر به خوبی ملموس بود،استفاده از کنایات و ضرب المثل ها بود که در چند بیت به خوبی قابل مشاهده بود از جمله پر زدن دل،افتادن کلاه در پس معرکه و ...
در بعضی قسمت ها هم بعضی اشارات غیر مستقیم به ضرب المثل ها مشاهده می شود که نشان از خوش فکری شاعر دارد مثل بیت (نرو بی رحم،بترس از روزی/که در آن مقصد آهم باشی).

اگر عاشق شدنم معصیت است
دوست دارم تو گناهم باشی

مقطع این غزل یک جورایی بیت الغزل هم هست(البته از نظر بنده) و این مسئله باز یک هم نشان از خوش فکری و ذوق سرشار شاعر داشت.

درمجموع این غزل پیوند میان پدیده های طبیعی با خیال شاعر بود که به اقتضای حال در استفاده از آن ها و نسبت دادن به معشوق بهره جسته است.این گونه شعر ها از آغاز شعر پارسی از حلاوت خاصی برای خواننده برخوردار بوده اند.

پرچانگی هایم را ببخشید
درپناه حضرت حق