فلامینگوها گیسوان مرا میخوانند

مانند مجسمه ی مومی مسمومی
از اشک
با دو گوشواره ی بلند بیسموت
که در بیشعاعی حجم تاریکهای زمین فرود

آمده باشد،
و الماسهای صورتی دنباله هایی که نبوغ بیتکرار زیستنهاست
آری......
برای بادیه های توحش ناهمگون ،
نور را غلو باید کرد ...
و عطرمایه ی اصیل مهربانیهارا
..
برای تنیدن اندام گرم یاس

بر بغض پنهان قهوه زاران خموش

در قلب شیشه ای آبی پروس
.
.
.
هیچگاه دیر نبود
برایانکه مزرعه ی گلهای خشخاش پیرزنان خسته را
به عصر ماده اهوهای برنجین تیزپا سپاردن

برای پنهان کردن موجهای لاجوردی گنگ
در مکعبی سرد و بینام
و برای سرودنی شیرین
،در قاموس ناوسنگهای لیمویی دور

بر تهیگاه هیچ خورشیدی بران نبود!
تا انقراض بیتاریخی از رستنها
برای  هرگاهیکه روبانهای سرخابی انگشتانت،
به ایین برفگردنه ها اشناست..
و قشر گیتایی کلامت

برای آویختن اواهای بدل
از شمالیترین نقره رنگی نت...
.
.
و نواختی بیمانند
که بلاهت تیره ی نبودنها را بفشارد..
و شکوفیدن نعناع کوهی شور
با تو
سرزمین رازناکی ایینه ام که لبریز پرگشودنهاست 
اینگونه که گیسوانم با تو اشناست
،

کلامی برای سرودنت نیست..

اینسان که انسانمان نااشناست..