علی ... مولای درویشان ... (به مسجد) ... غرق ِ خون گشته
دلِ زینب ... پریشان ... درپی اش ... آهِ جنون گشته
ز سجاده ... حزین ناقوسِ سرخِ غُربَتَش جاری ست
دگر دنیا بدونِ او (یتیم اشکِ قرون) گشته
حَسَن بابانوا یادِ رُخِ مادر شد و دلریش
سَر ِ مولا حسین برسینه اش افشرده گون گشته
نَفَس های دو دختر حَبس ِ حس ِ تلخِ تقدیر است
دگر تدبیر ِ شیر و هرچه دارو ... سرنگون گشته
نشست ِ زخم ِ کین بر تارکِ حب ... داغ ِ (دون جهلی) ست
هزاران شُکر ِ فوز ِ رَب ... "تلنگر ارغنون" گشته
زصبحِ رخت بربستن به فرق و قلب ِ بشکسته
طلوع ِ مهر هم دیگر چو باغِ لاله گون گشته
چه گُلبرگانِ قَدری که پراکنده ز "غفلت باد" ...
دو دستان (سوی گُنبد) قَدرجستن (آزمون ) گشته
پی نوشت :
نه به اُمّیدِ بهشتی ... نه ز ترس ِ نار و اخگر ....
زِ ازل ... زِ گاهِ بودن ... من و قلب و حبّ ِ حیدر
علی (ع) :
فقط وقتی باید حرف زد که کلمات زیباتر از سکوت باشند.
علی(ع) :
سکوت عوالم را فرامی گرفت اگر هر کس
(فقط) به اندازه ی (عَمَلش) حرف می زد .