غزل

آن شب غزل یکبار دیگر دیر می کرد
من را به مشتی خاطره درگیر می کرد
آن شب پر از کابوس های سرد بودم
دیوانه ای خواب مرا تعبیر میکرد
دنبال او،لب بر لبش، پهلو به پهلو
انگار او روح مرا زنجیر میکرد
غم پرسه های بی کسی های شب من
من را از این دنیای فانی سیر می کرد
تنها تر از تنهایی خود مانده بودم
تنهاییم خورشید را شبگیر می کرد
از اولش این عشق مثل یک جنایت
با خنده ای این زندگی را زیر می کرد

دلنشین می نویسی ابوالفضل عزیز

بسیار زیبا سرودید استاد رمضانی عزیز


دوست عزیز در مصرع اول ، احساس کردم مشکل زمان وجود دارد
«آن شب غزل یکبار دیگر دیر می کرد»

آن شب غزل یکبار دیگر ،باز دیر کرد......

نمیدانم


شاید من اشتباه میکنم....از دوستان و اساتید خواهش میکنم ...نقد کنند



در مجموع شعر نابتان مرا درگیر کرد..دستمریزاد