زمان تنها رهگذر تنهایی

روزگارم همسفر روزگاری گشت                                                           که درد قدم اولش را برداشت

غم هم در سرم خانه کرد 
آمدم تا چرخ روزگارم را بچرخانم 
جاده ی تنهایی بینهایت سیاه شد در چشمانم 
و من به دنبال یک جرعه چرایی 
لب وا کردم 
چنان سیلی خوردم 
که یادم رفت روزم سیاه است 
یادم رفت عشق مشقی بیش نیست 
یادم رفت که زمان تنها رهگذر تنهایست 
و با گذر این سیلی های پی در پی 
من هنوز میچرم در چراگاه چیستی جهانم 
هنوز میچرم و میچرم
شاید جنگل چشمانت چراگاه همیشگیم باشد