( دو بوسه )
خاطرم هست به جمعي ، شب ِ دلگیري بود
هم در آن جمع ، يكي سوته دل ِ پيري بود
جمع گشتند رفيقان كه شبي مست كنند !
خاطر آسوده زِ هر بيش و كم و هَست كنند
يك به يك نوبت ِ خود ، از ته ِ دل فريادي
مي زد و در پي ِ آن " پيك ِ سلامت بادي "
هر كسي از سر ِ مستي كه چها گفت و شنيد !
" دور " چرخيد كه تا نوبت ِ آن پير رسيد
سينه پُرسوز و حكيمانه نگاهي انداخت
سخن ِ خويش بدينگونه به ياران پرداخت :
بگذاريد حريفان ! كه سلامي بدهم !
از دو تا بوسه ِ جاويد كلامي بدهم !
مادري كه به شكم داشت ، عزيزش نُه ماه
وقت ِ زاييدن ِ او داشت فغاني جانكاه !
لحظه اي كرد نگاهي رُخ ِ فرزندش را
بوسه اي زد عقبش گونه ِ دلبندش را !
اوّلين بوسه همين است كه بالا گفتم
با همين بوسه به خود آمدم و بشكُفتم
دومين بوسه غريب است ؛ حريفان مددي !
داغ ِ اين بوسه عجيب است ؛ حريفان مددي !
دومين بوسه ولي بوسه ِ آخر باشد
ليك اين بار ز ِ فرزند به مادر باشد
آري اين بوسه زمانيست كه مادر ز ِ كفن
آخرين جامه ِ زيبا ، بپوشيده به تن
مي زند بوسه بر آن گونه ِ گلگون ، فرزند
ننِشيند به لب ِ مادر ِ بي جان ، لبخند !
ياد ِ اين بوسه به جانم شرري كرده به پا
عشق ِ آن بوسه كجا و غم ِ اين بوسه كجا ؟!
هر كه خواهد بزند " پيـك ِ سـلامت بـادي " !
بُغض بشكست و به پا گشت عجب فريادي !
( مازيار نظري )