دست یاس

‎بیا به من بده دستت را
‎این سایه های گنگ که در گذرند
‎حاصل بیهوده انگاری های گذشته اند
‎و ما که صبر درو میکنیم
‎از بذرهای دلتنگ این سالها
‎ما تنها ما
،،،
‎بیا دستت را به من بده
‎این آخرین برف این زمستان است
‎که فردایی نه چندان دور
‎شاید همین فردا
‎دیگرانی بر روی سینه مان قدم خواهند زد
‎عبور کنان
‎قلبمان چون بذر یخزده
‎در خاک
‎خواهد پوسید
‎و محو میشود همه چیز
‎از ذهن این جهان
‎ و چند زمستان بعد
‎هیچکس نخواهد بیاد آورد
‎که ما
بوده ایم زمانی،
‎زمانی 
‎نه چندان دور
‎همینجا

با هم
‎دست در دست یاس

 

‎میم. فخرا