مهتاب

شب بود و زمین محو چراغانی مه بود
من بودم و تو، آنچه به پنداره گنه بود

باد آمد و در زلف دل انگیز تو پیچید
زنهارِ من از طُره رقصان سیه بود

آهسته گرفتی ز وفا دست مرا، لیک
در باور من حجم حضورت چو شبه بود

من غرق نگاهت شده بودم به تمنا
خواب از چه به چشم من دیوان تَبه بود؟

با من ز وفا گفتی و ترس از غم هجران
از عاشقی و مستی دوصد واژه به ره بود

امشب من و دل بی تو در این گردش مهتاب
از خاطره گفتیم و خیالی که چو شَه بود

دیدم ز جفا مهر تو را بهر رقیبان
هیهاتِ من آنچه به سرم رفته کُله بود

علی فاضلی