حس می کنم تمام زمستان دویده ام

حس می کنم تمامِ زمستان دویده ام

مثلِ کلاغ، از شبِ زندان پریده ام

چون شبنمی که خود از سردی هوا

بر برگِ گل تا دلِ نور آرمیده ام

دارم قناعتی به درختانِ باغمان

اشکی که از دیده ی باران چکیده ام

پایم شکست بر لبِ آیینه صبحِ عشق

بادِ دی اَم بر سرِ گلدان وزیده ام

رد می کنم دیده ی ماه با عبورِ خود

خوابم و از کوچه ی نور دل بریده ام

دریاچه را چشمه نبودم به عمرِ خود

هر چند لالاییِ برف بس شنیده ام

بگذار با قصه ی خود آه سر کنم

عمریست از دوریِ تو آه کشیده ام