شعر سیاه

از پشت حصارهای شیشه ای

در سکوتی وهم آگین

درسوگ خود

تنها گریستم

هوا سنگین است

لحظات پشت پنجره

و پرنده ِ نشسته روی کابلهای  کوچه بن بست

نفس سردم هنوز

روح شعری را درخود دارد

ذهنم ، دلمرده وخاموش

از درون بهت  معصوم سکوت

در هیاهوی دیواره های دنیا

که فرو ریخته از درد

دستهایم

ریشه شعر سیاه را می پروراند

از حجم حادثه ، بی پروا می گذرم

می دانم در دستهای تو ، آغاز نخواهم شد

تو هم چنان

پای محکم به زمین می کوبی

اما همچنان ، در سفرم

از نگاه تو تا دل

خوب میدانم ، روزی

تنهایی مرا ، باد با خود خواهد برد