حس بودن

حس بودن
سپيد است مثل ياس
بزرگ است با رنگ خدا
زبانش چشمه جوشان واژه هاي مقدس
در طراوت وحي همكلام با سخن خدا
امتزاجي از انسان و آسمان
ريشه‌اي در عمق شعور
سرو سبزي است به بلنداي عرش
اوج انديشه هاي ناب
منتهاي صداقت مثل آب زلال
آيينه‌اي است كه دست و زبان باهم بر لوح اعصار نقش صميمت زد
بانگ صبح صادق را بر بيان لاله راند
او كه بر منحني تاريخ بشر نقطه عطفي ساخت
در وسعت بودن مدرسه عشقي ساخت
و بر مشق تزوير خطي سرخ كشيد...
حس بودن با رفتن است
حركت است از خود به ماسواي خود
هجرت است از خاك به افلاك
انتشار نور است در اشعه خون
تكثير درك است در كوير جهل
حماسه روييدن است
در باور آيينه گل كاشت
او كه دايره طواف را
در رنگين كمان سرخ پيمود
پروازي است در انبوه قفس
خروشي است در فصل خموشي
يكرنگ است در هنگامه بازي رنگها
بلوغ انسانيت در فخر جهل
فصاحت امر به معروف
غزل عشق است بر دروازه رفيع معرفت
او كه در دو سوي جاده سنگي تاريخ لطافت نور كاشت...
بيدارگر قرنهاي خفته
سر مشق آزادگي
جوهره بي غش اصلاحگري
او حسین است؟

انديمشك- -آزادمنش7/1/80