بنام نگارگرعشق...................
............................................................
افسانـه ی افسونِ خودو،غفلتِ خویشیم
گُم گشته ی صحرایِ پُراز،عِبرتِ خویشیم
رودیــم ،کـــه دریـا نَبُوَد مقصدمـان، لیـــک
درکوه وکمر،والـه ازین،حسـرتِ خویشـیم
دلخسته و درمـانـده،زِ شب هـای پَریشیم
فردا، نکنــــد مُعــجزه تـا، علّتِ خویشــیم
بـازورقِ بشـکسـته، بـه دریـــایِ پُراز موج
آهیـم،کـــه گـاهی زِپِیِ ،نفـرتِ خویشـیم
اُف بـاد برآییـنه،کـــه تـادیـد، بـه حق گفت
آن دیوِ غروریـم، کـــه بَر، نخوتِ خویشـیم
مـارا، بـه حَــــرم راه نمودنــدو، نمـانـدیـم
بی شـکوه، اَسیرِ دلِ،بی همّتِ خویشـیم
بـا پنــــجره هـــا، اُنس نـدارد، دلِ مـا گـــر
زنـدانـیِ دَر، سلســله ی نِکبتِ خویشــیم
تقویـمِ خـزانیــم، درین کوچــه ی بُن بست
(دیوانـه)ی حیـرت زده از، غُربتِ خویشـیم
پاکیـــم، گواهــی دَهـــد این، پیـــرهَن امّـا
قفـلی بـه دَرِ بسته ی،بی رغبتِ خویشیم
.............................................................
(دیوانه)