ده هزارساعت فراق

رفیقی را شدم دلتنگ، که شعر فاخرش مانده
دل عالم تماشا کن ، که بیت برترش مانده

ببین رودی که سرچشمه زمینو داشت مهرآورد
اگر آن مهربان رفته ، ولی چشمه سرش مانده

بهاران بود و ناگه، بهترین گل را ز باغ چیدند
ز داغش باغبان مبهوت، هنوز از باورش مانده

الهی زنده باشد، پر بخندد ، زنده یادگارش
و گویا یادگار تنها ، ز گوشه جگرش مانده

و کاش امشب، نیاید هیچ کابوسی به رویاها
خراب و خسته از آوار ولی شب سحرش مانده

همیشه در نظر باشد ، نشانی بی نظیر از او
هنوز در سیل چشمانم، چقدر یاد ترش مانده

چو نوری بود بدونش ماه نمیبینم، نه ما گردم
ز تاریکی هراس دارم، که شبهای پرش مانده

کنون با شعر ، پی نورم، اگر در مرز افغانم
پی شمسم که این سیاره‌ی تاریکترش مانده

گذشته ده هزارساعت، ولی پس لرزه ها دارد
به معماری بی سازه ، چه بسیار اثرش مانده

خدا را شکر، دوباره زندگی جاری شده در بم
همه، بی سازه میسازند، اگرچه خطرش مانده

علی اسماعیلی، نیمه خردادماه ۱۳۹۵