شب برهنه

شب است

شبی بدون نور 

خورشید خسیس 

 نورش را به ماه نداده

و ستاره ها قهر کرده اند انگار

باد هم دیوانه شده و سر میکوبد به دیوار

خانه ها خوابند ،همخوابه ها بیدار

من اما 

خویش را در آغوش کشیده ام

بر بستری خالی از احساس

 و پر از نیستی

و چه سرد است تنم

صدای نفسم میپیچد در گوش

که فریاد میکند تنهاییم را

هوای اتاق را میبوسم

و دست می اندازم در گردن بالشت

و چقدر مطیع است این توده ی پنبه و پر قو

غلت میزنم روی تخت

صدای قیژ میدهد و مرا از خود میراند

چه تخت زود رنجی!

قهر میکنم با خود تا روز قیامت

ولی همچنان

شب است.....