اندرزهایِ جاودان

ای که شتابان میروی یکدم بمان آرام شو
آرام و رام و بیصدا با قصّه ام همگام شو

اینک تو را مهمان افکاری گوارا میکنم
با خویِ تند و شیطنتهایت مدارا میکنم

فرزند خوبم بشنو از من داستان زندگی
از رحمتِ پروردگار و اینهمه بخشندگی

من نیز چون توروزگاری خردوجاهل بوده ام
رنج فراوان دیده ام که اینچنین آسوده ام

اشعارِ نابِ زندگی را بی کم و بیش از بَرَم
گر گوش بسپاری تورا تا اوج اعلا میبرم

خاکِ رَه و گَردِ زمان اندرزهایِ جاودان
آهسته ای آرام جان،اندر برم یکدم بِمان

اوجِ بهاران دیده ام از صیف خرمن چیده ام
زردی و ریزان و خزانِ عمرِ شیرین دیده ام

با من بِمان شیرینِ جان تاپند بارانَت کنم
اینَک به مهمانخانه ای مشهور مهمانت کنم

من روزهایِ تلخ و شیرینِ فراوان دیده ام
هم کرکسِ عفریت و هم کبکِ خرامان دیده ام

همراهِ کفتاران مرو همسفرهء کرکس مشو
با مهتران همراه باش و همدمِ هرکس مشو

گرگی کمین اینسو و آنسو مادری چشمش به در
با هر قدم هشیار باش و مقصدِ آخر نگر

با مرغ بحری اوج گیر و فارغ از صیّاد شو
شاهینِ صیّادت منم خورشید شو فریاد شو

من میروم اما تو میمانی و میدانی که من
روزی به پایان میرسم جسمم شود خاکِ چمن

امّا توهم مانند من روزی نشینی بر چمن
فرزندِ خٌردی در بَر و اندرز باران از دهَن

نیمی ز من آموختی نیمی دگر از زندگی
از نا سپاسی بر حذر برگیر راهِ بندگی

احوالِ نیکویِ جلال و سرخوشیِ بی مثال
از دولتِ فرزند نیک و لقمه ای نانِ حلال
یکم آبانماه۹۴جلال پورسلیمانی