سودای عشق

‏دلم سودای عشقت دارد ای یار
بُکن با نرگسانت عشوه در کار

شده قلبم به صحرایی همانند
بسازش جنّت و مینا، ببر خار

اگر چه من نی ام منصور حلّاج
ز مشکین زلف تو خود را زنم دار

به بزم شاه و صد سلطان نشستم
ولیکن قرب عشقت را نشد بار

به قبل از تو همه گل بود و بستان
به ناز عشق تو شد زندگی نار

بُدی روشن تمام تار و پودم
که کردی عشوه و دنیای من تار

مشو غافل تو ای «طاهر» ز «ریحان»
بدون عشق او در دل خَلد خار