شوق رسیدن داشت پاهامان خدایا....

باید ورق می خورد اما  باد ،  نگذاشت 

بادی که بوی سرکشی می داد ، نگذاشت

باید ورق می خورد این بخت ِ پریشان

این بار هم ته مانده ی فریاد ، نگذاشت

تا راه افتادیم ... افتادیم .... هربار

سرگیجه های دائم  مرداد ، نگذاشت

ما منتظر بودیم تا صبح سپیدی ...

از راه می آمد ولی بیداد ، نگذاشت

باران دلش می خواست تا با ما ببارد

انبوه درد ِ زخمهای حاد ، نگذاشت

شاید اگر می شد که ماهم بیستون را ....

اما نمی دانم چرا فرهاد ، نگذاشت ....

شاید به پایان می رسید این دردهامان

باید که می نالید ، اما باد ، نگذاشت

شوق رسیدن داشت پاهامان ،  خدایا ....

این بار هم بد در دلم افتاد.... ، نگذاشت