سکتهء شعری

کوله بار غزل از دوش من افتاد ، بیا
شاعرت سکتهء شعری زد و جان داد بیا

صحنهء آخر این معرکه را اجرا کن
مثل شیرین به سر لاشه ی فرهاد بیا

انفرادی اتاقم شده آبستن مرگ
چه کنم؟...بی تو نشد روح من آزاد، بیا

مثل یک فاتح بی باک، پر از حس غرور
سمت این صید ، به خونخواهی صیاد بیا

بر سر طاقچهء خاطره ها، قاب تهی
می کشد از خلاء عکس تو فریاد، بیا

با زبان غم از عشق تو سخن می رانم
 هجر تو برده زبان خودم از یاد ، بیا

غم ویرانگی کلبهء عشاق مخور
گر به ویرانهء من آمدی... ، آباد بیا

نگهت، نقص غزلهای مرا کم می کرد
بی تو لبریز شد این شعر ز ایراد، بیا