همایون

آنوقتها که هنوز به دنیا

_ ی شما _

نیامده بودم

پا به پای پدر ستاره می کاشتم

و زمین ها را

با ماهِ برکه ، آبیاری می کردم...

مادر

ستاره ها را در ماهی تابه سرخ می کرد

و ما

با اشتهای تمام می خوردیم ...!



خواهرم

شعرهایش را پای نهال های سیب و عناب

چال می کرد

تا شاخه ها بلندتر شوند ...!




پدر بزرگ

برای گا وها

سنتور می زد

به « همایون » که می رسید

در تمام رودخانه های آبادی

شیر جاری می شد...!


آفتاب

هر ظهر

از پنجره ی اتاق

مهمان سفره مان می شد

مادر بزرگ برایش از کوزه آب می ریخت

و جگر خورشید خنک می شد ...!




بعدها که به دنیا_ ی شما _

آمدم

ستاره ها از درازای دست های من گریختند

و بر سقف آسمان چسبیدند

ماه برکه پلاسید

و زمین از تشنگی هلاک شد

شعرهای پای درخت

آفت زدند

و عناب ها را سوزاندند ...

کِرم های ساقه خوار

ریشه ی شالی ها را نیز خوردند ...


یک شب

گا وها جنون گرفتند

به درختان سیب حمله ور شدند

و رودخانه را

لجنزارِ پِهِن های خود کردند ..



سال هاست

وقت ناهار که می شود

کنار پنجره می مانم

و به سمت خورشید لبخند می زنم

شاید دوباره آفتاب

به مهمانی ما باز گردد ...!


درد استاد احمدی عزیزعزیز
نوستالژی بسیار زیبا یی بود
سرشار ازتصاویر بکر
مانا باشید

شاید دوباره آفتاب

به مهمانی ما باز گردد ..

سلام و درود جناب احمدی عزیز
بسیار زیبا دنیای آرزوها را به تصویر کشیده اید
حظ بردم

درودها شاعر ناب اندیش م
همیشه عالی

سلام و عرض ادب

بارها و بارها خوندم این سروده رو

چقدر خلاقانه و ناب و دوست داشتنی بود

خیلی لذت بردم
درودها بر شما

با سلام استاد احمدی بسیار عالی موفق باشید

درووود
خیلی لطیف و با احساس بود
یاد اور دنیای زیبای کودکی که پر از سادگیست
کاش دنیا همانطور کودکانه بود

سلام بر برادر بزرگوارم استاد احمدی
اصل حرف همانجا بود همایون که میزد در رودخانه شیر جاری می شد و نوستالژی بالایی بین شعر و احساسش جاریست.....همیشه نظرات خوبتان را هنگام مروری بر نظرات می خوانم و سپاسگزارم بابت نکته های طلایی .....ولی همیشه نکته بلند بودن شعر فصل مشترک آنهاست اما برادر استاد شما که تو این زمینه هم مثل سایر موارد استاد مایید و ما هم افتخار به شاگردی....

درودها
هر چند قبلا در وبلاگتان و سایت شعر نو خوانده بودمش
ولی آنقدر زیبا و بامفهوم است که بارها و بارها می شود آنرا خواند.
شاد باشید.

درود بر شما
بسیارزیبا سروده اید

سلام و عرض ادب

بسیار زیبا


\"تاب می دهم تنهاییم را
شاید،
لحظه ای خواب آید به چشمانم

شاید برای ک بار هم
گذر کنی
از کوچه خلوت خوابم...\" ع.و

................درود بر شما..................

روزگار کودکی بر نگردد دریغا


درود بر جناب احمدی عزیز

و چه شاید تلخ و غم انگیزی

حکایت هجوم بی امان زندگی ماشینی امروز

بر زندگی بکر روزگاری که دیگر برنخواهد گشت

سلام مسعود عزیز

زیبا، غمگنانه، رویایی و خاطره انگیز

شاید دوباره آفتاب

به مهمانی ما باز گردد ..

سلام
جناب احمدی نمیدونم چرا به سرودهای
شما میخندم البته نه از خنده های تمسخر که همچین جسارتی مرا نیست

خنده هایم روی تصاویر شعرهایتان است

مثلا گاوها جنون میگیرن به درختان سیب حمله میکنند

ویا درشعری دیگر خورشید در پشت کوه به ماه خیانت میکند
اصلا از این تصاویر که در اشعارتان هست سیر نمیشوم
طنز نیست اما تصور این ابیات مرا به خنده وامید ارد
شایدم از شوق زیبایی شعر باشد


یا علی ع

سلام و درود جناب احمدي عزيزم
به حق كه گيرا بود در يك كلام سهل الممتنع!

درود به سرور ارجمندم جناب آقای احمدی
بسیار زیبا وبا معنای زیاد
احسنت دست شما درد نکند

سلام و درود

التماس دعا