تهمت

من اینجا نشسته ام و می اندیشم

به درهایی که بسته شده اند

به روی مهتاب

و حبس کرده اند کبوترانه شان را

در حصار بدبینی

و چه ساده میبرند و میدوزند

خیاطان بی خرد

سخنها را به تن مهربانی ها

و بر تنشان میکنند لباس بهتان

پنجره ها بسته اند بر نسیم

نکند که پریشان شوند گیسوان ِبیخردیشان

وای بر دستانی که میشویند گناه های ناکرده

و می آویزند رختش را در تاریکی

و گیره تاکید میزنند بر آن که شاید

-خشک شود در این تاریکی شرجی-

و در آخر به تن میکنند رخت نمدار را

با بوی تعفنش –

و با افتخار می گویند

که عطرمان گرانبهاست

 کبک وار سر به زیر یخبندان کرده اند

 بر همگان آوازبهاردروغین می خوانند.

- با بوق و کرنا پچ پچ میکنند-

و در در زیر سایه علامت سوال افترا

میهمانی می گیرند

و چه آسان نوار این دروغ را

کراوات گریبان خود میکنند

و جنتلمن می شوند

بازار داغ داغ است

.

.

حال من خوب است شاید

خوبیم باور مکن

بوی ناخوش سروده ام می آزارد مرا

آرزو (باران)

آرزو(باران)