حدیث محنت

غمی   به   نازک   دل   آشیانه   می‌گیرد

شرر   زِ   سِرِّ    سویدا    زبانه    می‌گیرد

نفس نفس ز کلامم حدیث محنت و جور

دوباره      زمزمه‌یِ     جاوِدانه     می‌گیرد

بیا    که    آینه‌یِ    بی  مثال   فکرتْ   را

غبارِ    کورِ    تعصب     نشانه    می‌گیرد

زَهی به قاضیِ شهر و زَهی به شاهدِ مست

که   از   خزانه‌یِ   سلطان   اعانه   می‌گیرد

فغان   که   زاهدِ    پشمینه‌رویِ   ژولیده

وضو   زِ    اشک  یتیمان شبانه می‌گیرد

نشان مُهر ریائی  چو مُخلصانِ طریق

همی به چهره‌یِ خود ناشیانه می‌گیرد

قسم   قسم   که  زِ   بیغوله‌های  اندیشه

کلاهِ     حیله گری     ماهرانه     می‌گیرد

ببین  که  شهوت  پوشیده جامه‌یِ تقوی

چگونه  بوسه  زِ   لب  عارفانه  می‌گیرد

ستم  ستم  که  تهی می‌کنند  قامتِ  دین

چُنان  که  مغز  ستون  موریانه  می‌گیرد

کنون که دشنه‌یِ دونان به قلبِ عشق افتاد

کنشت   و   صومعه   راهِ   فَسانه   می‌گیرد

عطش عطش که کویر بیان من امشب

سراغِ    آبِ    زلالی    روانه    می‌گیرد

جنون جنون ز صدایم شُریحِ قِصّه‌یِ درد

نشان  زِ  کفر  و خط  از  تازیانه  می‌گیرد

بنال مرغ شباهنگ  از  این  همه  نیرنگ

دمی چو کشتی «ایمان» کرانه می‌گیرد

درود بر عزیزان ؛

این شعر در وصف زاهد نماهایی سروده شده که از نام دین سوء استفاده می‌نمایند و بهیچ وجه جنبه عمومیت ندارد و منکر وجود فرزانگان و علمای صالحی که همواره وجودشان منشأ نور خداوندی است ، نمی‌باشد.